κάτι που έχω ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό…

να σου γράφω

να ομορφαίνω τις λέξεις με τα συναισθήματά μου

μέσα σε λίγες σειρές να αποτυπώνω κάτι λίγο από όλα όσα νιώθω

πέρασαν χρόνια

πόσο εύκολα αφομοιώθηκα στη ρουτίνα της ζωής μου…

και να ‘ξερες πόσο μου έχει λείψει να χάνομαι μέσα στα γραπτά μου

να παρομοιάζω το κάθε τι με την αγάπη που σου ‘χω

κι εσύ μου παραπονιέσαι

πως για σένα δεν έχω γράψει «τίποτα»

τη ζωή μου ζω μαζί σου και νιώθω γεμάτη

κι ας είσαι χιλιόμετρα μακριά

σε κουβαλάω μαζί μου κάθε στιγμή

είσαι δίπλα μου όπου κι αν βρίσκομαι

κι η σκέψη μου, αυτή η σκέψη μου

με την εικόνα σου μπρος στα μάτια μου

στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο

παντού

ένα όμορφο προσωπάκι με συντροφεύει

με κοιτάζει μες στα μάτια και χάνομαι

με προσέχει

ψιτ! που είσαι;

μη μ’ αφήσεις ποτέ μόνη να προχωράω

μείνε δίπλα μου

 

 

 

όταν ο άγγελός σου απεργεί….

Όλα άρχισαν στις 6 Ιουλίου, ώρα 8 το απόγευμα και ημέρα Τρίτη. Ήμασταν διακοπές στο εξοχικό μας στον Πλαταμώνα. Τότε ο άγγελός μου άρχισε να ετοιμάζει τις βαλίτσες του για ένα μικρό ταξιδάκι.

    Τα πρώτα σημάδια λύπης. Μου έστησαν καρτέρι καθώς έβγαινα από τη γαλάζια θάλασσα. Πήγα να πάρω την πετσέτα μα άκουσα τους γονείς μου να τσακώνονται.

    Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα. Έφτασε η πρώτη μπόρα. Αυτό συνεχιζόταν όλο τον Ιούλιο κι έφτασε η τρομερή μέρα. Η μαμά και ο μπαμπάς με πήρανε στο σαλόνι και μου είπαν: «θέλαμε να σου πούμε κάτι…» Η μαμά έκλαιγε πολύ, μα ο μπαμπάς προσπαθούσε  να είναι συγκρατημένος.

    Αμέσως κατάλαβα γιατί μιλούσαν και ξέσπασα σε κλάματα. Έλεγα και ξαναέλεγα: «Όχι, δε θέλω να ακούσω… Δε θέλω…Όχι, δεν μπορώ…».

    Στο τέλος ο μπαμπάς συνέχισε: «Εγώ και η μαμά πρέπει να χωρίσουμε γιατί δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί».

    Έτρεξα στο δωμάτιό μου. Ένιωσα ταπείνωση. Πόνεσα βαθιά. Σκεφτόμουν τις συνέπειες. Θα φύγουμε; Θα φύγει ο μπαμπάς; Θα χρεοκοπήσουμε; Χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα. Δεν έβρισκαν απάντηση. Έψαχναν όμως ακούραστα.

          Ένιωθα πως θα πέθαινα από το πολύ το κλάμα. Φοβόμουνα για τη ζωή μου. Έκλαιγα και ένιωθα την κοιλιά μου να πονά από την αγωνία και τη λύπη. Τότε ο άγγελός μου έφυγε… Με άφησε μόνη, στο ατελείωτο κενό μου…

είναι γραμμένο απο την κόρη μου Αναστασία

ΕΙΚΟΣΙ ΦΕΥΓΑ…

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…

 Θυμάμαι ένα Σεπτέμβρη, πριν είκοσι χρόνια, γιόρταζε ο Σταύρος, φίλος και γείτονάς μας, και έκανε πάρτι. Ήτανε της «μοδός» τα πάρτι. Φυσικά ήμασταν καλεσμένοι, εγώ και τα αδέρφια μου, αλλά νομίζω και τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς μας. Πιθανόν να ήταν το πρώτο μου πάρτι. Στολιστήκαμε και πήγαμε. Περνάγαμε ωραία. Χορός, πειράγματα, γέλια, διασκέδαση. Σ’ αυτό το πάρτι ήτανε γραφτό να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου. Ήταν ένα παιδί που δε διασκέδαζε όπως εμείς, αλλά σηκωνόταν με το ζόρι για χορό και ήταν πολύ σοβαρός για την ηλικία του. Όλοι τον φώναζαν: Μάνος, ο παλαιστής. Μόνο που δεν έμοιαζε για παλαιστής. Τουλάχιστον στην εικόνα που είχα στο νου μου για τους παλαιστές. Ένα αδύνατο παιδί ήταν, υπερβολικά αδύνατο για την ηλικία του. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Τέλειωσε το πάρτι κι όλοι φύγαμε για τα σπίτια μας.

Ο Γιώργος, ένα άλλο τρελόπαιδο της γειτονιάς, μου ζήτησε να βρεθούμε στο σχολείο στην αλλαγή της βάρδιας. Έτσι κι έγινε. Ήμουν αμήχανη, καθώς ο συγκεκριμένος ήταν αλλόκοτος, με περίεργο μαλλί και περίεργα ρούχα (πορτοκαλί παντελόνι και πράσινο μπλουζάκι!!!). Πήρα τη φιλενάδα μου τη Βίκυ και πήγαμε μισή ώρα νωρίτερα στο σχολείο, μετά βασάνων και κόπων, αφού πείσαμε τη μαμά της για ένα άσχετο λόγο και φτάσαμε στην ώρα μας στο ραντεβού, αλλά το μετάνιωσα την ίδια ώρα και στιγμή. Εννοείται ότι δεν έγινε τίποτε παραπάνω από κείνη τη συνάντηση στο προαύλιο του σχολείου μας.

το νεο βιβλίο: Έντεκα Φεύγα…ένα μήνυμα ελπίδας

λοιπόν παιδιά εκδόθηκε το βιβλίο μου με τίτλο

Έντεκα Φεύγα…ένα μήνυμα ελπίδας

απο τις εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ.

παράξενο μου φαίνεται

σα ψέματα

κάτι που γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια και που τώρα πια ήρθε ο καιρός να διαβαστεί

καλή ανάγνωση σε όποιον το διαβάσει…

έρχεται το καλοκαίρι

έρχεται το καλοκαίρι κι αυτό φυσικά σημαίνει διακοπές, βόλτες, θάλασσα κι όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που ζούμε κατά τη διάρκειά του. περιμένω πάλι πως και πως να έρθουν οι μέρες μόνο και μόνο για να αλλάξω παραστάσεις και να γεμίσω μπαταρίες όπως λένε. αρκεί να φύγω για λίγο, να ηρεμήσω. νιώθω κουρασμένη. με τον εαυτό μου πρώτα και μετά με διάφορες καταστάσεις που συμβαίνουν και φυσικά απο τη δουλειά μου. δεν είμαι σε διάθεση σήμερα, άλλη μέρα η συνέχεια…

καινούρια αρχή.

κάθε φορά που συνέρχομαι απο την κατάθλιψη νιώθω ότι κάνω μία καινούρια αρχή στη ζωή μου σε διάφορους τομείς και νιώθω ευτυχισμένη. και μόνο το γεγονός ότι έχω βγει απο το δύσκολο στάδιο της κατάθλιψης φτάνει από μόνο του. τώρα κάνω όνειρα για διάφορα πράγματα και θέλω να δημιουργήσω πάντα κάτι όμορφο, με αγάπη. χαίρομαι τη ζωή μου ειλικρινά. χαίρομαι για τους ανθρώπους που αγαπάω, για τη δουλειά μου, για τα πάντα, για το παραμικρό. πόσο θα ήθελα να είμαι έτσι για πάντα. τέλος πάντων. ας είναι. αρκεί να είμαστε καλά στην υγεία μας, να αγαπάμε και να περνάμε όμορφα. welcome back to life.

ΕΝΤΕΚΑ ΦΕΥΓΑ…

λοιπόν έχω ευχάριστα νέα για μένα τουλάχιστον. για σας δεν ξέρω. πολύ σύντομα θα εκδοθεί το βιβλίο μου «ΕΝΤΕΚΑ ΦΕΥΓΑ…» από τις εκδόσεις «ΓΡΗΓΟΡΗ». θα σας το γνωστοποιήσω με νέα μου ανάρτηση. θα γίνω και λιγάκι πιο δραστήρια σ’ αυτό το μπλογκ που το έχω παραμελήσει τρομερά.

πίσω στα συνηθισμένα

πάλι πίσω στα συνηθισμένα λοιπόν. πάει το τριήμερο, περάσαμε όμορφα και τώρα πρέπει να προσαρμοστούμε στην καθημερινότητά μας. πόσο δύσκολο μου φαίνεται αυτό! ίσως γιατί ήταν το καλύτερο τριήμερο αποκριάς που πέρασα. και βέβαια υπάρχει λόγος γι’ αυτό. ήμουν παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, περάσαμε ξέγνοιαστα, με διασκέδαση κι ανεμελιά. χρόνια είχα να περάσω έτσι. και τώρα ζορίζομαι και δυσκολεύομαι να συνηθίσω πάλι τα τετριμένα. σα μικρό παιδί μου φαίνεται πως κάνω. δεν ήθελα να τελειώσουν οι μέρες, ήθελα να κρατήσουν περισσότερο. αν και νομίζω στη φάση που είμαι τώρα δε θα μου έφταναν όσες μέρες και αν ήταν. εντάξει μωρέ μας αρέσουν τα ωραία πράγματα. γι’ αυτό τα αναπολούμε έτσι και στεναχωριόμαστε που τελείωσαν. για να μην είμαι όμως γκρινιάρα έχω να πω πως είναι μέρες που θα τις θυμάμαι με μια γλυκιά ανάμνηση και νιώθω ευτυχισμένη που τις έζησα. δεν υπερβάλω καθόλου σε αυτά που λέω. είναι η πραγματικότητα. μακάρι να ήταν όλες οι μέρες μου έτσι. δεν ήθελα τίποτε άλλο. ωχ! άρχισα τις δηλώσεις….

τη χαίρομαι τη ζωή μου πάλι κι αυτό μου δίνει δύναμη για όλα. κυρίως για τις δυσκολίες που θα έρθουν. έτσι νιώθω τώρα. ότι όλα θα γίνουν. όλα θα πάνε καλά…

δυο λόγια για σένα

Πω πω! Πόσο καιρό έχω να γράψω… Μου φαίνεται παράξενο πάλι. Πέρασαν οι μήνες της σιωπής. Καιρός για λίγο γράψιμο. Αυτό που έχω ανάγκη είναι να γράψω για ένα αγαπημένο πρόσωπο. Έναν άνθρωπο που μου στάθηκε όλους αυτούς τους μήνες που εγώ είχα χαθεί στο δικό μου κόσμο, με τις ανασφάλειές μου, τις φοβίες μου κι όλα αυτά που προκαλεί η κατάθλιψη. Δεν έχω μιλήσει για όλους αυτούς τους μήνες όπως θα ήθελα να είχα κάνει. Κι επειδή θέλω να γίνω συγκεκριμένη θα απευθυνθώ σ’ αυτό το αγαπημένο μου πρόσωπο και θα του πω τα εξής:

«σ’αγαπάω πάρα πολύ. Χαίρομαι πολύ που σε έχω στη ζωή μου.   με βοήθησες όσο δεν μπορείς να φανταστείς όλους αυτούς τους δύσκολους μήνες. το ξέρω ότι δεν έχω μιλήσει πολύ για όλα αυτά, όμως να το ξέρεις ότι ήσουν στήριγμα για μένα, ήσουν η αγκαλιά, η παρηγοριά, ο άνθρωπος που με κράτησε ζωντανή κι ας μη με ήξερες καλά. στάθηκες δίπλα μου με απίστευτη υπομονή. σε ευχαριστώ για ότι έχεις κάνει για μένα. δεν είχες προλάβει να με γνωρίσεις καλά καλά και χάθηκα στον κόσμο μου. εύχομαι απο δω και πέρα να είμαι αντάξια της φιλίας σου και να σου δείξω τον πραγματικό εαυτό μου. δε σου λέω περισσότερα λόγια, δεν είναι και του χαρακτήρα μου άλλωστε… θα τα δεις με έργα και πράξεις. πολλά φιλιά.»

να πάνε να γαμηθούνε όλοι εκείνοι…

ναι έτσι ακριβώς. να πάνε να γαμηθούνε όλοι. όλοι εκείνοι που δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη για τις πράξεις τους, που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, που διατυμπανίζουν ότι ξέρουν τι θέλουν στη ζωή τους, που με μηχανορραφίες και ψέματα αποποιούνται τις δικές τους πράξεις,  που με απίστευτη ευκολία κατηγορούν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους, που απειλούν τις ζωές των άλλων με τόση ευκολία αρκεί να είναι εκείνοι στον αφρό. κάποια στιγμή οι μάσκες πέφτουν. αργά ή γρήγορα. κι αυτοί οι άνθρωποι, που ούτως οι άλλως είναι αξιολύπητοι κι άξιοι της μοίρας τους, μετά ψάχνουν για δικαιολογίες ή για τρόπους να διορθώσουν ότι  έχουν κάνει. κι όχι δηλαδή ότι τον εαυτό μου τον βγάζω απ’ έξω. οι δικές μου πράξεις κι επιλογές επιτρέπουν συνήθως να γίνονται όλα τα παραπάνω. κι αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές θα έλεγα. κι εδώ ταιριάζει μια συμβουλή σε μένα: ΞΥΠΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ